Beach House

-->

Het Beach House duo Alex Scally en Victoria Legrand wordt een dagje ouder. Nog lang niet oud (immers beide rond de dertig), eerder wijs. Ze zijn zich meer dan ooit bewust van zichzelf en van de wereld om hen heen. Hun nieuwe album Bloom gaat over die vergankelijkheid. Over de pracht ervan en tegelijkertijd over de angst. Ja Bloom gaat diep. Victoria vertelt er dan ook bijna emotioneel over - met tegelijk een dosis nuchterheid. Over een ding waren we het eens: meer gevoel had er niet in gekund.

 

Het verhaal achter vierde album Bloom vormde zich onderweg tijdens hun megatour - ruim 180 shows! - naar aanleiding van vorig succesalbum Teen Dream (2010). Telkens schreven ze nieuwe hersenspinsels op om deze vervolgens thuis in Baltimore uit te werken. De van oorsprong Franse zangeres en toetseniste Legrand vertelt: ‘Alex en ik vormen nu acht jaar een band. We zijn als alien en alien. Constant samen en met de juiste energie. Vanaf de eerste keer dat we samen speelden, zat het goed. Sommige mensen kennen liefde op het eerste gezicht, bij ons is samen muziek maken onze match. Het gaat zo gemakkelijk en natuurlijk.’

Bloom werd in zo’n zeven weken tijd opgenomen in de Sonic Ranch Studios in Texas. Daarbij hebben ze samen gewerkt met producer Chris Coady, die hen ook heeft geholpen bij het vorige album. Om zich thuis te voelen verhuisden ze hun complete oefenruimte mee. ‘We hebben zo’n veertien verschillende crappy keyboards gebruikt op het album. Zeven weken opnemen was het langste ooit voor ons. Langer dan dat zal het nooit worden. Nu was het goed, maar zoveel tijd kan ook vernietigend zijn. We zijn erg hyper, zitten vol ideeën, zijn perfectionisten. Het moest op een gegeven moment gewoon af zijn.’

Na hun titelloze debuut en hun tweede album Devotion uit 2008 veranderden ze van platenmaatschappij. Ze ontwikkelden een meer specifieke Beach House sound en kregen met hun derde album wereldwijde bekendheid. Maar Victoria benadrukt: ‘We zijn nog steeds een song band. We proberen geen hits te scoren, maar een gevoel over te brengen en mensen daarin mee te voeren. Het feit dat we ons genoodzaakt voelden een nieuw album te maken kwam van onszelf. Niemand heeft ons daartoe gedwongen. De albums zijn onze visie op de wereld. De muziek spreekt voor zichzelf. Bij Bloom hebben we zorgvuldig dieptes en lagen aangebracht. We worden ouder en meer perfectionistisch op een bepaalde manier. Maar ik ben trots. Het album is klaar om gedeeld te worden en om een nieuwe dimensie aan toe te voegen tijdens live shows. Natuurlijk zijn we heel gelukkig dat het erop lijkt alsof mensen het leuk vinden wat we doen, maar tegelijkertijd proberen we om niet te veel te denken aan wat er buiten ons om gebeurt of kan gebeuren.’

Precies die kwetsbaarheid van vergankelijkheid hebben zij weten te vangen in Bloom. En dan bedoelen zij niet per se de vergankelijkheid van roem en succes, maar in een groter geheel: de tijdelijkheid van het leven. ‘Het laat zien hoe sober beangstigend, maar mooi, ons bestaan ​​is. Het creëert een afspiegeling van de dood, in verhouding tot het leven. Bloom is als een reis. We hebben er ons hele leven ingestopt. Voor mij gaat het om de onvervangbare kracht van de verbeelding als het gaat om de intense ervaring van het leven. Het gaat niet letterlijk om bloeien en bloemen. Het is een abstract groots ding. Maar dat ene woord verwezenlijkt voor ons een enorm gevoel, het hele proces. Een bloei is slechts tijdelijk, een vluchtige kijk op het leven in al zijn intensiteit en kleur. Mooi, al is het maar voor een moment.’

Van tevoren hadden ze niet zo’n specifiek beeld van hoe het album zou moeten worden. ‘Dat is het gekke; je kan geen album maken als je geen ideeën hebt en uiteindelijk wordt het pas een compleet album als je geleden hebt. Als alle ideeën telkens veranderen, als je het af en toe even helemaal gehad hebt, depressief bent of juist een ongelooflijk euforisch gevoel hebt. Een album vergt veel van je, er zit een boel opoffering in. Je stopt er veel tijd in; niet een paar uurtjes, het neemt je leven over. Je weet dat niet als je begint. Dan zit je nog vol verlangens en verwachtingen. Bij het maken beland je in een rollercoaster. Je hebt er totaal geen controle over. Het album ga je voelen. Dat begint met een instrument. Het ritme is heel belangrijk voor ons. Drummachines voegen we dan ook altijd in een vroeg stadium toe aan de liedjes. Elk album kent zijn ups en downs. Er zijn nummers geschrapt en er staan liedjes op die vanzelf zijn gegaan, waarvan we voelden dat het precies was wat we nodig hadden, zoals Wishes. Een gedeelte daarvan had ik al eerder geschreven en tijdens het produceren ging het vanzelf. Alles kwam moeiteloos samen in dat nummer, dat is pure gelukzaligheid, als een overwinning. Zonder die liedjes zou het album niet kunnen bestaan.’

Dat ze veel van zichzelf in het album stoppen blijkt; Bloom komt voort uit hun diepste gevoelens en emoties. ‘Dat is waarom ik het moeilijk vind om over het album te praten. Specifiek gezien gaat het over mij. Ik wil sowieso niet de ervaring van de luisteraar beïnvloeden door te zeggen waar het over gaat. Beach House is zo belangrijk voor ons. Sommige mensen hebben fotoalbums of dagboeken, schilders hebben hun schilderijen, wij hebben albums. Ze zijn als ramen in ons leven. Maar het gaat niet alleen over ons, er zit veel in van de wereld om ons heen. Er zit veel variëteit in waar je kan gaan en hoe je het interpreteert. Het is als een droomstaat, vandaar misschien getypeerd als dream pop, of een uitbundig gevoel. Ik houd van dit album omdat het gaat over het paradijs, over kansen. In elk nummer zit veel verbeelding.’ Het klinkt bijna spiritueel, zoals Victoria erover praat.

‘Dit album is grootser dan het vorige album. Althans, het heeft de intensiteit. Bijvoorbeeld de bijna zeventien minuten durende(!) afsluiter Irene – it’s a strange paradise – heeft een erg interessant verhaal. Het begint ergens en eindigt ergens compleet anders. We wilden dat er bepaalde momenten zijn op het album. Eenmalige gevoelens die we wilden vastleggen. Het is als het leven, waarin niets blijvend is. Maar dat neemt de ervaring niet weg. Ouder worden is dat ook; je ervaringen worden bewuster. Het voelt niet meer alsof je altijd nog hebt, het kan verdwijnen. Het leven is kort, je moet er zoveel nu uithalen. Voor Alex en mij is het maken van albums echt het stopzetten van het leven. Niemand dwingt ons muziek te maken, we willen het. We maken misbruik van de energie die we nu hebben juist omdat we die nu hebben. Het kan ook opeens voorbij zijn. Bloom staat voor die tijdelijke energie die voorbij kan gaan voordat je het weet, maar die je moet waarderen op het moment. Het gaat er niet per se om hoe het klinkt, maar om hoe het je doet voelen. Ik ben erg bewust van gevoel, impulsen en het instinct. Het is het meest inspirerende, maar ook het meest uitdagende.’

Er schuilt een risico in het jezelf zo blootgeven. Maar Victoria en Alex maken zich niet zozeer druk om wat anderen vinden of denken. Na alle lyrische reacties op vorig album Teen Dream zou je toch zeggen dat ze misschien enige druk voelen? Daarop zegt Victoria: ‘Het is spannend dat meer mensen zich bewust zijn van wat we doen. De grootste zorg is dat je nog steeds speciaal wilt zijn voor mensen. We doen alles wat nodig is om dat gevoel te behouden. Onze integriteit is ontzettend belangrijk. Als het succes slecht voelt, stoppen we. Maar zolang het positief voelt, zijn we dankbaar. We stoppen veel zorg in wat we doen. We hoeven het niet zo groots; we spelen niet in van die enorme zalen. We proberen hier controle over te houden. Het is makkelijk voor bands om “gevangen” te worden door de platenmaatschappij en daardoor commercieel te worden. Maar als artiest ben je nooit tevreden en zolang je dat niet bent, kun je platen maken.’

Mocht het toch raar lopen, dan hebben ze nog andere dromen. Kijk bijvoorbeeld niet gek op als je ooit het designer label Beach House tegenkomt. Wanneer hun muzikale succes stopt, wil Victoria namelijk andere dingen produceren. Van visuele kunst tot kleding. ‘Daar ben ik altijd al door gefascineerd. Maar ik denk dat dat heel lastig is, een compleet andere wereld. Ik vind het ook heel leuk om mee te werken aan de visuals op de albumcover en op de T-shirts en posters, maar ik beschouw mezelf nog niet als visueel kunstenaar. Ik weet niet waar dit album ons zal brengen. Het ligt niet meer in onze handen, het is nu aan het publiek. Als het niet bevalt, verhuis ik naar een klein stadje en open ik een vintage winkel en dan wordt Alex timmerman.’

Maar zo ver is het nog niet. Hun artiestenleven is vooralsnog blooming. Ze hebben lol, ze houden wel van een drankje, ze leven zo nu en dan rock ’n roll en ze gaan sowieso nog een album maken, al weten ze nog niet wanneer. Voor nu is het vooral toeren. ‘Het is zo fijn om het produceren af te wisselen met een tour. Het voelt telkens als een tijd geleden als we er aan beginnen. En als je dan weer thuiskomt, voel je zo’n enthousiasme om te schrijven, om weer iets te creëren. Nu voel ik hetzelfde voor toeren; het is zo lang geleden! Zes maanden was een hele lange pauze voor Beach House. Ik heb er veel zin in dat het album zijn eigen leven gaat leiden. Dat we het anders kunnen voelen, dat we groeien en dat we straks weer nieuwe energie hebben. We maken het ook altijd gezellig met iedereen die mee gaat. Van de technicus tot de lichtman, je wordt toch een beetje familie. We beginnen de tour in de Verenigde Staten, gaan in mei naar Europa en spelen ook nog wat festivals deze zomer, onder andere op Lowlands.’

Zo, dat was nog even een kleine onthulling op het laatste moment. En net als ik het gesprek afrond komt daar nog een heuse openbaring bij: ‘Ik ben niet de beste verteller, ik ben heel expressief. Als het face to face was, zou je waarschijnlijk nog veel vaker lachen. Nu klonk het heel zwaar, maar ik doe altijd gekke dingen. Actually, I was naked during the whole interview!’

Gepubliceerd in Glamcult.