Fotografie Robin de PuyWaarschijnlijk gaat er bij de naam Dom niet meteen een belletje rinkelen. De jongens zitten nog in de fase van het maar-af-en-toe-herkend-worden. Maar ze hebben hun prioriteiten wel degelijk op een rijtje. Waar vele bands jaren over doen, lijkt Dom meteen te lukken. Gestart in januari 2010, ontstond er tijdens de laatste editie van het beroemde SXSW-festival gelijk een buzz rondom het viertal. En waarom zou je dan ook bescheiden blijven?
De tweeëntwintigjarige zanger en gitarist Dom, een afkorting van Dominic, heeft een behoorlijk problematische jeugd achter de rug. Omdat zijn moeder hem als enige roodharige van haar zes kinderen niet uit kon staan, groeide hij op bij verschillende pleeggezinnen, waarna hij later de drugshandel in ging. Desondanks is hij niet verbitterd volwassen geworden. Van zijn drugsgeld kocht hij zijn eerste akoestische gitaar en liet, hoe cliché, de muziek hem erdoorheen slepen. Glamcult spreekt hem in Paradiso waar zij later op de avond nog zullen spelen. De overige bandleden zijn nauwelijks aanspreekbaar vanwege hun vorige avond vol rock ‘n roll in Parijs (lees: veel te weinig slaap en een hele ochtend bij de EHBO vanwege hun wilde bestaan).
Dom, die zijn achternaam nooit prijs geeft in verband met schulden uit het verleden, vertelt: “Ik begon erg jong met het luisteren naar muziek. Eerst vooral naar ROY ORBISON en country. Toen ik mijn jeugd doorbracht in pleeggezinnen had ik niet veel mogelijkheden om met muziek in aanraking te komen. Maar ik kocht af en toe cassettebandjes, die waren erg goedkoop. Mijn eerste was AQUA’s Barbie Girl, daarna The Sign van ACE OF BASE en ik luisterde natuurlijk naar de top-40 en MTV. Later begon ik mijn smaak meer te ontwikkelen in de richting van hiphop. Ik luisterde veel naar JAY-Z en CASSIDY, voordat ik bezeten raakte van indierock. Op mijn achttiende kocht ik mijn akoestische gitaar, maar die kon ik niet goed bespelen omdat ik nooit lessen heb gehad. Ik begon muziek te mixen op mijn computer.”
Daarna is het in sneltreinvaart gegaan. Hij ontmoette Bobby (drummer) in december 2009. Ze besloten samen electronische muziek te maken en dj’s te worden. Ze schreven het nummer Jesus, dat gaat over Dom’s ex-vriendin, en niet veel later ontmoetten ze Erik (bassist) en Cosmo (gitarist). “We begonnen met het bespelen van echte instrumenten en vanaf januari 2010 waren we opeens een band. We stonden gelijk enorm onder druk. Iedereen dacht immers dat we een echte band waren, dus moesten we heel snel gaan oefenen.” Om Dom als bandnaam aan te houden was geen bewuste keus. “Dat was mijn naam op mijn MySpace-account toen ik mijn electronische muziek wilde verpreiden op internet. We begonnen meer te posten en blogs te schrijven onder mijn naam en toen hielden we hem maar.” Op de vraag of de andere bandleden dat wel goed vinden, grapt hij: “Nee, Bobby wil de naam veranderen in Bobby.”
Hun muziek wordt getypeerd als garage rock, neo chill en surf pop en ze worden ook wel omschreven als de nieuwe BLACK KIDS. “O nee, dat betekent slechte recensies”, vervolgt Dom. “Ik zou het omschrijven als glam garage. En lichtelijk beïnvloed door THE VENTURES, toch ook wel surf rock.” Eerste EP Sun Bronzed Greek Gods maakten ze gewoon thuis. Hij werd opgenomen in de slaapkamer. En inderdaad, dat hoor je aan het ongenuanceerde geluid. Maar dit is bewust. “Het hoeft allemaal niet te gelikt. Single Living in America maakte ik in drie weken op de computer. Daarna hoefden we er alleen nog de vocals aan toe te voegen.” Nuchter: “We drukten op record en toen gebeurde het gewoon.” Maar het catchy nummer was bijna niet op de EP beland. “Het was maart 2010 en een vriend van ons besloot het uit te brengen op zijn label Burning Mill Records. Vooral Erik vond dat we iets met het leuke deuntje moesten doen, dus nu is het een grappig, sociaal-politiek statement over Amerika. Helaas werd het ons meest populaire nummer.”
Een ander opvallend detail is de meisjes-achtige stem die in veel nummers terugkomt, maar schijn bedriegt, dat is Dom’s falsetto stem. “Die maakt het gewoon mooier. Maar op onze nieuwe EP gebruiken we die veel minder, alleen als achtergrondgeluid.” Met zeer lage stem: “Ja, we worden een witch house band. Daar oefen ik al heel lang voor.” Als ik Dom mag geloven, wordt het volgende werk sowieso weer totaal anders. “Alles wat er om ons heen gebeurt, inspireert ons. Maar Massachusetts, waar we vandaan komen, geeft niet langer voldoening. Het is te klein geworden voor ons, er gebeurt niet genoeg. We hebben constante stimulatie nodig van onze omgeving en die is te stil en vredig.”
De mannen kennen geen grootheidswaanzin. “Het is fantastisch om herkend te worden. Het gebeurt alleen niet vaak genoeg. Hopelijk gebeurt dat na dit interview wel.” Op internet werd hun eerste EP al getypeerd als ‘greatest hits’. Wat kunnen we nog meer verwachten? “We hebben een vijf nummers tellende EP opgenomen met NICHOLAS BURNS, daarop hebben we ANIMAL COLLECTIVE’s Water Curses, en nummers van BJÖRK en DEERHUNTER bewerkt, die EP komt uit in augustus. En we hebben ook nog een andere EP geproduceerd, die komt hopelijk kort daarna uit. Maar een volledig album zit er voorlopig niet in.”
En mocht het uiteindelijk met de muziek toch niet lukken, heeft Dom nog wat andere opties achter de hand. Zo willen ze pornofilm Jersey Whores maken, gebaseerd op de MTV-serie Jersey Shore. “Het is begonnen als grap. We hebben het idee op internet gezet met ons emailadres en we krijgen de meest hilarische reacties.” Hij pakt z’n telefoon en laat berichtjes zien van pornosterren die zich ‘met liefde’ aanmelden. Daarnaast is Dom bezig met een iPhone app, komt er wellicht een strip over de band en hun inmiddels even beroemde kat Bochicha en willen ze scoren met horrorfilms. “We denken allemaal over een acteercarrière. En we willen leren skateboarden. We moeten toch ergens goed in worden. Dan zetten we de muziek aan de kant en worden we prof skaters. Ja, als we maar beroemd worden.”
www.myspace.com/dom/music
Gepubliceerd in Glamcult.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten