Jonathan Boulet

Ik ben verliefd. En wel op de muziek van de 20-jarige Jonathan Boulet. Dit Australische wonderkind, zoals hij ook wel genoemd wordt, maakt ontroerende, naïeve en tegelijk intelligente muziek. Zo subtiel en mooi dat je het allemaal wilt hebben. Hij heeft alles zelf geschreven, opgenomen en geproduceerd in zijn kleine studio in zijn garage. Bijna elk instrument bespeelt hij zelf. Het wordt omschreven als Anthemic folk-pop of ook wel indie en komt voort uit een wereld van eindeloze kampvuren. Waarschijnlijk aan het strand, want zijn single A Community Service Announcement klinkt heerlijk ’s zomers en dat is fijn tijdens de bij ons koude winterdagen. Maar ook de andere nummers op zijn titelloze album zijn kleine meesterwerkjes.

Release
07/12/2009 @ Modular People
Via iTunes te downloaden, maar nog niet in Nederland verkrijgbaar.

Kijk op www.youtube.com/watch?v=LyU7udQhBr8 voor de clip bij A Community Service Announcement en check ook: myspace.com/jonathanboulet

Individualisering door de media

Televisie, radio, tijdschriften, kranten, internet. Van alle kanten komt er vierentwintig uur per dag informatie op ons af en wij moeten daar maar mee dealen. Nou is een gevarieerd en toegankelijk media-aanbod natuurlijk van groot belang voor een gezonde democratie, maar de vraag is of het niet allemaal een beetje te veel wordt. Want zorgt zo’n groot media-aanbod er niet juist voor dat we selectiever worden en dat we vooral individueel gebruik maken van die selectie?

Toen er nog een verzuilde samenleving heerste in Nederland, waren de omroepen en de daarbij behorende doelgroepen sterk verdeeld. Bepaalde groepen keken of luisterden naar bepaalde programma’s, want er was ook maar een beperkt media-aanbod.

Nu is dit heel anders. De samenleving is ‘ontzuild’ en individualistischer geworden. Iedereen heeft andere behoeftes en krijgt de kans om die met een enorm en divers media-aanbod te bevredigen. En je kunt niet alleen kijken, luisteren en lezen naar wat jij wilt. Door het medium internet is iedereen in staat om zelf te produceren.

Dit maakt dat er in Nederland zo’n zestien miljoen journalisten zijn, die allemaal hun mening kunnen spuien in blogs en door user generated content aan te leveren in de vorm van teksten, filmpjes en foto’s. Ook houdt nog een groot deel van de ‘reporters’ een profielpagina bij op community sites als Facebook, Hyves of MySpace. Worden ‘echte’ journalisten hierdoor overbodig?

Ik denk van niet. De opmars van online media betekent niet dat print zodanig terugloopt dat het eind in zicht is en bovendien nemen de bloggers niet de rol over van de journalist. ‘User generated content is niet meer weg te denken uit de media, maar zonder tussenkomst van professionals blijft het content zonder inhoud’ (Piet Bakker 2008). En inderdaad, al is er nog zoveel informatie, voor de lezer heeft de informatie van een echte journalist meer waarde dan wat er allemaal op blogs te lezen valt van zomaar iemand.

Maar dat neemt niet weg dat de verruiming van het media-aanbod er voor zorgt dat je altijd van alles op de hoogte kunt zijn. De informatie waar jij behoefte aan hebt is 24/7 beschikbaar en door de nieuwe media ben je deelgenoot in de voorziening van informatie. Jij, als gebruiker, verandert de media en je bént het medialandschap, zoals Piet Bakker het verwoord. Maar een teveel aan informatie kan er juist ook voor zorgen dat gebruikers zich ervan afkeren en zich terugtrekken in hun eigen overzichtelijke wereld.

Als moderne mediagebruiker moet je dus wel selectiever zijn als het aankomt op het zoeken naar informatie, anders word je overspoeld. Daarbij zou je ook kritischer moeten zijn, want een groot media-aanbod door een enorm aantal producenten betekent ook een constructie van de werkelijkheid waarbij de journalist vooral denkt aan zijn eigen belangen en moet schreeuwen om aandacht. En dat is eigenlijk ook precies wat er gebeurt in een individualistische samenleving: iedereen zoekt, plaatst, leest en kijkt voor zichzelf en heeft daarbij zijn eigen belangen.

Tim Walker

Each photo is a real fairy tale. It succeeds the London fashion photographer Tim Walker every time to make a beautiful composition with a great view at the moment. It is a representation of drama and beauty, of unbelievable and imaginative locations and a lot of attention to detail. His work is used in the campaign of the perfume of Dior.

Amanda Blank

I Love You
Downtown / V2

In augustus stond deze stoere ‘rapchick’ uit Philadelphia nog op Lowlands en in september was er dan eindelijk de release van haar eerste album I Love You. Maar daarvoor werkte ze al vaker mee aan nummers van Spank Rock (Blow), Aaron LaCrate en aan Yuksek’s Extraball, dus een volkomen onbekende is het niet. Ze wordt ook niet voor niks genoemd in het succesvolle rijtje van onder andere Santigold, Thunderheist, Ebony Bones, M.I.A., Kid Sister en Little Boots. Haar stijl is het best te omschrijven als elektronische hiphop/rap en dat komt het meest naar voren in nummers als Something Bigger Something Better, Make It Take It en natuurlijk in haar eerste single Might Like You Better. Die rauwe eclectische sound zorgt voor een divers album en dat is ook mede te danken aan de hulp van producers Diplo & Switch (Major Lazer), David Sitek (TV On The Radio) en XXXChange (Spank Rock), die weten te zorgen voor een goede ritmevariatie. Amanda is grof zonder echt vulgair te worden en dat siert haar. Op wat meer electropop nummers, zoals het nummer met grootste hitpotentie Shame On Me en Leaving You Behind, waarop Amanda samen te horen is met Lykke Li, hoor je dan ook de wat lievere kant van het album. Het is dus duidelijk dat Amanda Blank ons trakteert op een fijne mix van beats en dat maakt I Love You een sterk album.


http://www.myspace.com/amandablank

Zoot Woman

03.10.2009
Rotown, Rotterdam
Zaterdagavond om een uurtje of tien. Tijd voor een feestje! Afgelopen week had je dat kunnen vinden in Rotown, want de Britse electrohelden van Zoot Woman kwamen een show weggeven. De band stond eerst vooral bekend als die van Stuart Price, producer en rechterhand van Madonna, maar daar heeft hij het zo druk mee, dat hij alleen nog in de studio onderdeel is van Zoot Woman. Nu zijn het vooral de broertjes Johnny (zanger) en Adam (drummer) Blake die verantwoordelijk zijn voor de teksten en krijgen zij op het podium hulp van bassist, zangeres en toetsenist Jasmin O’Meara. En dit pakt goed uit. Werden zij eerst beïnvloed door de opgewekte meezingmelodieën van Price, inmiddels is Zoot Woman serieuzer. Minder pop en jaren ’80 geïnspireerde dance en meer electro en rock. Dat maakt het live ook meteen interessanter, want er wordt meer gebruik gemaakt van synths en drums. En daarop kan het hippe publiek lekker los gaan. Op het podium hangt het zwart-wit logo van de band, wat toch nog een beetje de jaren ’80 sfeer geeft. De gevarieerde muziek zorgt er voor dat er geen gemiddelde bezoeker is. Er zijn mensen van jong tot oud, van nerds tot party animals en van die heerlijk over the top aangeklede fashionista’s. Ondanks dat het concert niet is uitverkocht, is het toch gezellig druk en ook al begint de band wat later, de sfeer zit er gelijk goed in. De opening met We Won’t Break is een lekkere binnenkomer en hierna wordt er vooral afgewisseld tussen wilde deuntjes en het meer rustige werk. Goed voor het evenwicht, maar soms jammer dat de uitbundige sfeer dan weer even wegzakt. Zanger Johnny roept het publiek daarom regelmatig op om mee te klappen, maar helaas is de band telkens vrij abrupt uitgespeeld en dat is wel een minpuntje aan het concert. Gelukkig komen knallers als Gem, Hope In The Mirror en It’s Automatic allemaal voorbij, waarbij er hard wordt meegezongen door het publiek. En als ook Living In A Magazine volgt, is het publiek om. Zoot Woman heeft een warming up nodig. Pas als dat gebeurd is en ze echt aan het knallen zijn, knalt het publiek lekker mee en beginnen zij pas echt te zweten en te dansen. Niets mis overigens met de muzikanten. De kenmerkende geluiden van Johnny en Jasmin, dat van hem hoog en hees, dat van haar juist laag en stoer, is in combinatie een fijne samenzang. En ook drummer Adam zorgt voor een lekker geluid met goede ritmes en veel energie. Ze moeten er alleen even inkomen.

The Noisettes

THE NOISETTES
Wild Young Hearts
Universal Music
Door DOROTHY VRIELINK

It’s always best to expect the unexpected, wordt wel gezegd over The Noisettes. En inderdaad, dit album zag je niet aankomen. Het debuutalbum was al niet vervelend, Wild Young Hearts is zeker veelbelovend. In twee jaar tijd is de punk- en bluesrockband uitgegroeid tot een band met een zeer divers geluid. Van een jazz en jaren ’60 soulsound in Never Forget You tot echte electrorock in Saturday Night. En van heerlijke pop in 24 Hours tot een erg funky en vrolijke eerste single Don’t Upset The Rhythm, die niet meer uit je hoofd te krijgen is. Deze mix van stijlen zorgt voor een uiteenlopend album, dat toch een echt geheel is. En dat is natuurlijk ook te danken aan die geweldige stem van Shingai Shinowa, die alle stijlen gemakkelijk aankan.

4 sterren.

Gepubliceerd in Glamcult.