New SBTRKT sound

Producer SBTRKT zit lekker te klussen in zijn Londense studio. Hopelijk is dit fragment SBTRKT - terminal het begin voor een nieuw album!

SKIP & DIE

Riots in the Jungle

Crammed Discs / Coast Company

De Zuid-Afrikaanse vocaliste en visual artist Catarina Aimee Dahms a.k.a. Cata Pirata ken je misschien nog van de samenwerking met Rimer Londen (Love Dagger) en producer Jori Collignon is onder andere bekend van C-mon & Kypski en Nobody Beats The Drum. De twee muzikanten bundelden hun talent en liefde voor tropical en global bass en zo ontstond Skip & Die. Voor hun debuutalbum Riots in the Jungle reisden ze door Zuid-Afrika om daar samen te werken met de meest inspirerende muzikanten. Het resultaat? Een mix tussen hiphop, electronica, dub, opvallende geluiden en afro beats gezongen in het Spaans, Portugees, Engels, Afrikaans, Xhosa en Zulu. Als dat geen werelds plaatje is! Eerste single Love Jihad zorgde wereldwijd al voor opschudding en live, wanneer het duo zich uitbreidt tot een 5-mans formatie, weten ze legendarische optredens neer te zetten met hun opzwepende beats. Niet voor watjes!

4 sterren.

Gepubliceerd in Glamcult.

Kunsthal Rotterdam

Museum Minutes / Kunsthal

De Kunsthal Rotterdam presenteert in samenwerking met het Gemeentemuseum Den Haag Museum Minutes, een tentoonstelling die bezoekers verleidt om langer naar kunst te kijken. De tentoonstelling heeft als doel om de tijd die museumbezoekers gemiddeld aan kunstwerken besteden (nu 9 seconden) te verlengen. In een spraakmakende totaalinstallatie wordt een bijzondere selectie van kunstwerken zo gepresenteerd dat bezoekers deze intensiever kunnen beleven. Bijvoorbeeld luisterend naar een audio track op de loopband. Kom naar de opening op zaterdag 29 september, dan zul je mijn aandeel zien in deze tentoonstelling!

Check vooral de 'met dank aan': www.kunsthal.nl/museum-minutes

Stina Persson

De Zweedse illustrator Stina Persson werkt onder andere met inkt en aquarel om dit soort moois te creëren.

www.stinapersson.com

ADE '12

Het Amsterdam Dance Event komt er weer aan! Van 17 t/m 21 oktober kleurt Amsterdam wederom geel en mag het zich dance hoofdstad van de wereld noemen, aangezien alle grote (en kleine) namen zich dan in Nederland bevinden. Elk jaar een groot feest met een overschot aan fantastische clubavonden. Dus hierbij enkele tips:

WOENSDAG 17 OKTOBER - SKIP&DIE ALBUM RELEASE PARTY // PARADISO
Top album! Recensie van Riots in the Jungle volgt spoedig na publicatie in Glamcult oktober. Komt dat zien en kom vooral die masterlijke beats horen!

DONDERDAG 18 OKTOBER - PLEINVREES/STRAF_WERK/BERLIN-BASEDBAR25 // AMSTERDAM CONVENTION FACTORY
Met een line-up van onder andere Âme LIVE (DE), Extrawelt LIVE (DE), Cocoon, Oliver Koletzki (DE), Joris Delacroix LIVE (FR), Noir (DK) en Oliver Schories LIVE (DE) hoef ik hierover niks uit te leggen. Ook de locatie mag er zijn, een Berlijns aandoende industriele hal met twee zalen vol deephouse. Helaas uitverkocht.

DONDERDAG 18 OKTOBER - DIYNAMIC NEON NIGHTS // SCHRAM STUDIO'S
En dan heb je Neon Nights. Solomun, David August, Kollektiv Turmstrasse, Stimming, H.O.S.H., Uner, NTFO en Adriatique. Anders nog iets? 

VRIJDAG 19 OKTOBER - MOBILEE ADE SESSION / NEXT MONDAYS HANGOVER // HET SIERAAD
Feestjes in Het Sieraad/Edel zijn altijd weer een gebeurtenis op zich met de bijzondere visuals tegen het glazen plafond. En aangezien de Next Mondays Hangover crew ook wel weet hoe ze een feestje hosten, is het misschien best leuk te tunes van onder andere Pan-Pot (DE), Anja Schneider (DE) en Rodriguez Jr. (FR) te komen crashen.

VRIJDAG 19 OKTOBER - DEKMANTEL ADE/UK SPECIAL // MC THEATER
Of je kiest voor Dekmantel. Daar kun je los op allerlei Britse beats van Julio Bashmore, Joy Orbison, Space Dimension Controller (live), Boddika, Lone (live), Krystal Klear, Casper Tielrooij en Audio Culture.

ZONDAG 21 OKTOBER - NATIVES&SLAPFUNK RECORDS // CLUB NL
Een goede afsluiter vind je in Club NL. Lekker dansen op muziek van eigen bodem. 

Yeasayer

Fragrant World

PIAS

Zijn ze gek geworden?! Nee, ze spacen ‘m gewoon (harder) en daar moet je even aan wennen. Fragrant World is van een iets andere slag dan vorig album Odd Blood (2010), onder andere bekend van de hits O.N.E. en Madder Red. De vier New Yorkers hebben nog wat meer geëxperimenteerd – en dan hebben we het volgens mij niet alleen over muzikaliteit – gezien de begeleidende eerste video’s van singles Henrietta en Longevity: ‘een vignette om er drugs bij te nemen’ met nogal spacende kleuren, vormen en bewegingen die in nuchtere staat moeilijk te volgen zijn. Dan maar gewoon luisteren en dat bevalt. Onder de soms dreunende tonen, blijken na enkele luisterbeurten genoeg opgewekte melodieën te zitten. De complexiteit zwakt af en plotseling komt er toch echt (indie)pop naar boven, zoals goed te horen in bijvoorbeeld Reagen’s Skeleton. Een fijne mix van elektronische beats, donkere klanken, optimistische tonen en psychedelische visuals.

4 sterren.

Gepubliceerd in Glamcult.

That's all...

Two Door Cinema Club

Beacon
Kitsuné Music / V2

Two Door Cinema Club is terug zoals we ze kennen. Vrolijke indiepop, catchy melodielijnen, fijne niets-aan-de-hand-muziek. En dat is maar goed ook, want toen we begin 2010 kennis maakten met het Noord-Ierse trio was dat met de aanstekelijke singles Something Good Can Work en I Can Talk. Hun debuutplaat Tourist History werd bestempeld als hét zomeralbum en de band, vernoemd naar de (verkeerd uitgesproken) plaatselijke bioscoop Tudor Cinema, werd gezien als grote belofte. Met Beacon laten ze opnieuw horen waar ze goed in zijn: opzwepende electronische popmuziek. Misschien niet erg vernieuwend, maar de heren gaan verder waar ze gebleven zijn en dat is eigenlijk wel zo prettig. Het album is opgenomen in LA door producer Jacknife Lee, bekend van o.a. Bloc Party en U2. Vanaf opener Next Year heb je meteen de TDCC-flow te pakken, waarna je kunt meedeinen bij het lieflijke Sun en catchy single Sleep Alone. Helaas zwakt het energieke daarna iets af, maar dat mag de pret niet drukken.

4 sterren

Gepubliceerd in Glamcult.

My very own art ♥

The XX - Angels

Beirut

New video of The Rip Tide. Beautiful like a painting. Check out!

Who's in for spacing?

When you do, watch this video from first single Henrietta from Yeasayer's new album Fragrant World (out August 20th). When you're only a little bit in for it, just listen to the track. Spacy enough and imaginable in what state Yeasayer was while making.


Still trippin'? Second single Longevity is equally spacing. And go!

Twin Shadow

First single Five Seconds from new Twin Shadow album Confess out July 9th. Sunday 8th of July he's in Rotown, Rotterdam. A must see!

Chromatics

Kill For Love 
Italians Do It Better

Kill For Love is een album dat – zoals wel vaker het geval – een paar (lange!) luisterbeurten nodig heeft, voordat het zijn plek heeft gevonden. Daarna wil je niet meer zonder. Chromatics, bestaande uit zangeres Ruth Radelet, gitarist Adam Miller, drummer Nat Walker en producer en multi-instrumentalist Johnny Jewel, klinkt bekend en verrassend tegelijk. De band bestaat dan ook al tien jaar, hun laatste album Night Drive kwam echter alweer vijf jaar geleden uit. Maar dan gaat er een belletje rinkelen: in culthit Drive fungeren Chromatics als soundtrack. De spannende electronische beats vallen op hun plek. Albumopener Into The Black is een sterke cover van Neil Young’s Hey Hey, My My waarna het album vervolgd wordt met zoete titel song Kill For Love en tijdloze synth pop in combinatie met de lieflijke zang van Radelet. Een verrassend album, misschien wat lang, maar absoluut een om van te genieten!

4 sterren.

Gepubliceerd in Glamcult.

Lemonade

Diver
True Panther Sounds / Matador

Diver is het tweede album van het Amerikaanse indie trio Lemonade. Een soft electronische plaat met vleugjes disco, house, R&B en garage. De heren Clendenin (zanger), Steidel (synths, bass) en Pasternak (drummer, programmeur) hebben er zo’n enkele jaren over gedaan om dit album te produceren, uiteindelijk met hulp van Le Chev (Fischerspooner). Single Neptune heeft een aanstekelijke melodie en is een fijne eerste indruk van het album. Ice Water klinkt als 80’s pop en in Whitecaps lijk je ver weg Crying At The Discotheque terug te horen. Lemonade probeert dan ook geluiden uit het verleden te moderniseren naar hedendaagse dansmuziek door middel van synths. En dat lukt aardig. Diver duikt van kleine nummers in extatisch hoge tonen. Dan weer krachtig, dan weer vrolijk.

3 sterren.

Gepubliceerd in Glamcult.

Beach House

-->

Het Beach House duo Alex Scally en Victoria Legrand wordt een dagje ouder. Nog lang niet oud (immers beide rond de dertig), eerder wijs. Ze zijn zich meer dan ooit bewust van zichzelf en van de wereld om hen heen. Hun nieuwe album Bloom gaat over die vergankelijkheid. Over de pracht ervan en tegelijkertijd over de angst. Ja Bloom gaat diep. Victoria vertelt er dan ook bijna emotioneel over - met tegelijk een dosis nuchterheid. Over een ding waren we het eens: meer gevoel had er niet in gekund.

 

Het verhaal achter vierde album Bloom vormde zich onderweg tijdens hun megatour - ruim 180 shows! - naar aanleiding van vorig succesalbum Teen Dream (2010). Telkens schreven ze nieuwe hersenspinsels op om deze vervolgens thuis in Baltimore uit te werken. De van oorsprong Franse zangeres en toetseniste Legrand vertelt: ‘Alex en ik vormen nu acht jaar een band. We zijn als alien en alien. Constant samen en met de juiste energie. Vanaf de eerste keer dat we samen speelden, zat het goed. Sommige mensen kennen liefde op het eerste gezicht, bij ons is samen muziek maken onze match. Het gaat zo gemakkelijk en natuurlijk.’

Bloom werd in zo’n zeven weken tijd opgenomen in de Sonic Ranch Studios in Texas. Daarbij hebben ze samen gewerkt met producer Chris Coady, die hen ook heeft geholpen bij het vorige album. Om zich thuis te voelen verhuisden ze hun complete oefenruimte mee. ‘We hebben zo’n veertien verschillende crappy keyboards gebruikt op het album. Zeven weken opnemen was het langste ooit voor ons. Langer dan dat zal het nooit worden. Nu was het goed, maar zoveel tijd kan ook vernietigend zijn. We zijn erg hyper, zitten vol ideeën, zijn perfectionisten. Het moest op een gegeven moment gewoon af zijn.’

Na hun titelloze debuut en hun tweede album Devotion uit 2008 veranderden ze van platenmaatschappij. Ze ontwikkelden een meer specifieke Beach House sound en kregen met hun derde album wereldwijde bekendheid. Maar Victoria benadrukt: ‘We zijn nog steeds een song band. We proberen geen hits te scoren, maar een gevoel over te brengen en mensen daarin mee te voeren. Het feit dat we ons genoodzaakt voelden een nieuw album te maken kwam van onszelf. Niemand heeft ons daartoe gedwongen. De albums zijn onze visie op de wereld. De muziek spreekt voor zichzelf. Bij Bloom hebben we zorgvuldig dieptes en lagen aangebracht. We worden ouder en meer perfectionistisch op een bepaalde manier. Maar ik ben trots. Het album is klaar om gedeeld te worden en om een nieuwe dimensie aan toe te voegen tijdens live shows. Natuurlijk zijn we heel gelukkig dat het erop lijkt alsof mensen het leuk vinden wat we doen, maar tegelijkertijd proberen we om niet te veel te denken aan wat er buiten ons om gebeurt of kan gebeuren.’

Precies die kwetsbaarheid van vergankelijkheid hebben zij weten te vangen in Bloom. En dan bedoelen zij niet per se de vergankelijkheid van roem en succes, maar in een groter geheel: de tijdelijkheid van het leven. ‘Het laat zien hoe sober beangstigend, maar mooi, ons bestaan ​​is. Het creëert een afspiegeling van de dood, in verhouding tot het leven. Bloom is als een reis. We hebben er ons hele leven ingestopt. Voor mij gaat het om de onvervangbare kracht van de verbeelding als het gaat om de intense ervaring van het leven. Het gaat niet letterlijk om bloeien en bloemen. Het is een abstract groots ding. Maar dat ene woord verwezenlijkt voor ons een enorm gevoel, het hele proces. Een bloei is slechts tijdelijk, een vluchtige kijk op het leven in al zijn intensiteit en kleur. Mooi, al is het maar voor een moment.’

Van tevoren hadden ze niet zo’n specifiek beeld van hoe het album zou moeten worden. ‘Dat is het gekke; je kan geen album maken als je geen ideeën hebt en uiteindelijk wordt het pas een compleet album als je geleden hebt. Als alle ideeën telkens veranderen, als je het af en toe even helemaal gehad hebt, depressief bent of juist een ongelooflijk euforisch gevoel hebt. Een album vergt veel van je, er zit een boel opoffering in. Je stopt er veel tijd in; niet een paar uurtjes, het neemt je leven over. Je weet dat niet als je begint. Dan zit je nog vol verlangens en verwachtingen. Bij het maken beland je in een rollercoaster. Je hebt er totaal geen controle over. Het album ga je voelen. Dat begint met een instrument. Het ritme is heel belangrijk voor ons. Drummachines voegen we dan ook altijd in een vroeg stadium toe aan de liedjes. Elk album kent zijn ups en downs. Er zijn nummers geschrapt en er staan liedjes op die vanzelf zijn gegaan, waarvan we voelden dat het precies was wat we nodig hadden, zoals Wishes. Een gedeelte daarvan had ik al eerder geschreven en tijdens het produceren ging het vanzelf. Alles kwam moeiteloos samen in dat nummer, dat is pure gelukzaligheid, als een overwinning. Zonder die liedjes zou het album niet kunnen bestaan.’

Dat ze veel van zichzelf in het album stoppen blijkt; Bloom komt voort uit hun diepste gevoelens en emoties. ‘Dat is waarom ik het moeilijk vind om over het album te praten. Specifiek gezien gaat het over mij. Ik wil sowieso niet de ervaring van de luisteraar beïnvloeden door te zeggen waar het over gaat. Beach House is zo belangrijk voor ons. Sommige mensen hebben fotoalbums of dagboeken, schilders hebben hun schilderijen, wij hebben albums. Ze zijn als ramen in ons leven. Maar het gaat niet alleen over ons, er zit veel in van de wereld om ons heen. Er zit veel variëteit in waar je kan gaan en hoe je het interpreteert. Het is als een droomstaat, vandaar misschien getypeerd als dream pop, of een uitbundig gevoel. Ik houd van dit album omdat het gaat over het paradijs, over kansen. In elk nummer zit veel verbeelding.’ Het klinkt bijna spiritueel, zoals Victoria erover praat.

‘Dit album is grootser dan het vorige album. Althans, het heeft de intensiteit. Bijvoorbeeld de bijna zeventien minuten durende(!) afsluiter Irene – it’s a strange paradise – heeft een erg interessant verhaal. Het begint ergens en eindigt ergens compleet anders. We wilden dat er bepaalde momenten zijn op het album. Eenmalige gevoelens die we wilden vastleggen. Het is als het leven, waarin niets blijvend is. Maar dat neemt de ervaring niet weg. Ouder worden is dat ook; je ervaringen worden bewuster. Het voelt niet meer alsof je altijd nog hebt, het kan verdwijnen. Het leven is kort, je moet er zoveel nu uithalen. Voor Alex en mij is het maken van albums echt het stopzetten van het leven. Niemand dwingt ons muziek te maken, we willen het. We maken misbruik van de energie die we nu hebben juist omdat we die nu hebben. Het kan ook opeens voorbij zijn. Bloom staat voor die tijdelijke energie die voorbij kan gaan voordat je het weet, maar die je moet waarderen op het moment. Het gaat er niet per se om hoe het klinkt, maar om hoe het je doet voelen. Ik ben erg bewust van gevoel, impulsen en het instinct. Het is het meest inspirerende, maar ook het meest uitdagende.’

Er schuilt een risico in het jezelf zo blootgeven. Maar Victoria en Alex maken zich niet zozeer druk om wat anderen vinden of denken. Na alle lyrische reacties op vorig album Teen Dream zou je toch zeggen dat ze misschien enige druk voelen? Daarop zegt Victoria: ‘Het is spannend dat meer mensen zich bewust zijn van wat we doen. De grootste zorg is dat je nog steeds speciaal wilt zijn voor mensen. We doen alles wat nodig is om dat gevoel te behouden. Onze integriteit is ontzettend belangrijk. Als het succes slecht voelt, stoppen we. Maar zolang het positief voelt, zijn we dankbaar. We stoppen veel zorg in wat we doen. We hoeven het niet zo groots; we spelen niet in van die enorme zalen. We proberen hier controle over te houden. Het is makkelijk voor bands om “gevangen” te worden door de platenmaatschappij en daardoor commercieel te worden. Maar als artiest ben je nooit tevreden en zolang je dat niet bent, kun je platen maken.’

Mocht het toch raar lopen, dan hebben ze nog andere dromen. Kijk bijvoorbeeld niet gek op als je ooit het designer label Beach House tegenkomt. Wanneer hun muzikale succes stopt, wil Victoria namelijk andere dingen produceren. Van visuele kunst tot kleding. ‘Daar ben ik altijd al door gefascineerd. Maar ik denk dat dat heel lastig is, een compleet andere wereld. Ik vind het ook heel leuk om mee te werken aan de visuals op de albumcover en op de T-shirts en posters, maar ik beschouw mezelf nog niet als visueel kunstenaar. Ik weet niet waar dit album ons zal brengen. Het ligt niet meer in onze handen, het is nu aan het publiek. Als het niet bevalt, verhuis ik naar een klein stadje en open ik een vintage winkel en dan wordt Alex timmerman.’

Maar zo ver is het nog niet. Hun artiestenleven is vooralsnog blooming. Ze hebben lol, ze houden wel van een drankje, ze leven zo nu en dan rock ’n roll en ze gaan sowieso nog een album maken, al weten ze nog niet wanneer. Voor nu is het vooral toeren. ‘Het is zo fijn om het produceren af te wisselen met een tour. Het voelt telkens als een tijd geleden als we er aan beginnen. En als je dan weer thuiskomt, voel je zo’n enthousiasme om te schrijven, om weer iets te creëren. Nu voel ik hetzelfde voor toeren; het is zo lang geleden! Zes maanden was een hele lange pauze voor Beach House. Ik heb er veel zin in dat het album zijn eigen leven gaat leiden. Dat we het anders kunnen voelen, dat we groeien en dat we straks weer nieuwe energie hebben. We maken het ook altijd gezellig met iedereen die mee gaat. Van de technicus tot de lichtman, je wordt toch een beetje familie. We beginnen de tour in de Verenigde Staten, gaan in mei naar Europa en spelen ook nog wat festivals deze zomer, onder andere op Lowlands.’

Zo, dat was nog even een kleine onthulling op het laatste moment. En net als ik het gesprek afrond komt daar nog een heuse openbaring bij: ‘Ik ben niet de beste verteller, ik ben heel expressief. Als het face to face was, zou je waarschijnlijk nog veel vaker lachen. Nu klonk het heel zwaar, maar ik doe altijd gekke dingen. Actually, I was naked during the whole interview!’

Gepubliceerd in Glamcult.

Santigold

Master Of My Make Believe

Atlantic Records

We hebben er ruim vier jaar op moeten wachten, maar dan heb je ook een heerlijk vanoudse mix van hiphop, reggae, electronica en dub in handen. Echte muziek. Kunst, zoals perfectionist Santi White zelf zegt. Na haar twee jaar lange tour naar aanleiding van haar debuutalbum wilde ze weer nummers gaan schrijven, maar ze raakte zo teleurgesteld over de staat van muziek met kant-en-klare hitrecepten dat er zich een writer’s block vormde. Uiteindelijk besloot ze haar woede te gebruiken. Zo gaat eerste single Big Mouth over het hebben van een visie, waarbij ze artiesten als Lady Gaga en LMFAO disst in de bijbehorende clip. Tweede single Disparate Youth is al even fijn en dan heb ik het nog niet eens gehad over Pirate In The Water en alle andere juweeltjes op dit album. Dit is pure bling.

4,5 sterren.

Gepubliceerd in Glamcult.

Light Asylum

-->

Light Asylum

Light Asylum

Mexican Summer / Cooperative Music / V2 Records

Het debuutalbum van Light Asylum begint met de track Hour Fortress, ‘80’s disco die een beetje doet denken aan Azari & III. Maar in tweede track Pope Will Roll, in IPC en in At Will laat het duo uit Brooklyn opeens hun rock kant zien met harde synth punk. Gelukkig wordt dat afgewisseld met meer zachtaardige melodieën in Angel Tongue en in single Shallow Tears. En dan zijn er ook nog de spannende, meer electronische sounds zoals op Heart Of Dust. Ja, afwisselen kunnen ze. Frontvrouw Shannon Funchess, vaak vergeleken met Grace Jones vanwege haar imposante verschijning en diepe, mannelijke stemgeluid, was voorheen achtergrondzangeres van bands als LCD Soundsystem en TV On The Radio. Samen met toetsenist Bruno Coviello brengt ze met Light Asylum een album vol melancholie en spacy sounds.

2,5 sterren.

Gepubliceerd in Glamcult.

Kindness

World, You Need A Change Of Mind
Cooperative Music / V2 Records
-->

One man band Adam Bainbridge, alias Kindness, weet een bepaalde vredige funky sfeer in zijn muziek te creëren waarbij je je waant op een laidback poolparty of op een indie strandfeest. Van het begin tot het eind van de plaat word je ondergedompeld in een gelukzalig gevoel. Wellicht omdat het lijkt te zijn opgenomen in een soort trance; dansmuziek met een ritme van zo’n 30 jaar geleden. Vergelijkbaar met Hercules And Love Affair, maar toch ook weer niet. Adam, die zijn tijd verdeelt over Londen en Berlijn, is vooral zichzelf. Al bestaat zijn album deels uit covers. Anyone Can Fall In Love bijvoorbeeld, titelsong van The Eastenders, heeft hij een electro-funk treatment gegeven. Kom maar op met de Swingin Party, ik wil meer!

4 sterren.

Gepubliceerd in Glamcult.

Minus The Tiger

An Album By…
V2 Records

Even dacht ik het zoveelste Scandinavische album te pakken te hebben, maar niets is minder waar: Minus The Tiger komt gewoon uit Utrecht. Singer-songwriter Anne Broekman en haar man Maarten Besseling (bekend van In A Cabin With) hadden samen een kat, Meines, die al snel werd aangereden. Triest. Daarom werd zijn naam vereeuwigd in hun muzikale carrière. Tijdens een van hun zondagse pyjamasessies ontwikkelde het echtpaar een nieuwe meer electronische sound voor de van origine solo nummers van Anne met alleen akoestische gitaar. Haar broer Jesse speelde later nog de bas- en gitaarpartijen in en live doen er ook een gitarist en drummer mee. Hun vrolijke, maar melancholische indiepop doet Zweeds aan; Anne’s stem is vergelijkbaar met die van Lykke Li of Fever Ray. Magisch mooi.

3,5 sterren.   
Gepubliceerd in Glamcult.

Santigold

Santigold's new single Disparate Youth from the album Master of My Make Believe (out April 23rd)



www.santigold.com

SBTRKT @ 5 days off

Last Wednesday I was at the start of 5 days off (electronic music festival) at Melkweg Amsterdam with artists SBTRKT, The Field, Koreless, Dorian Concept and more. It was awesome! To share a short impression of SBTRKT's masked performance of Right Thing To Do, I made a video:

Team Me

To The Treetops
Propeller Recordings / Universal

Alleen de albumhoes is al om van te smelten. En zodra je het album beluistert weet je dat dit zestal uit Oslo inderdaad betoverd. De indiepop is sprankelend en dromerig tegelijk. Wat is dat toch met Noren? Ze zijn in staat een soort sprookjesachtige magie te delen zoals alleen Scandinaviërs dat lijken te kunnen: opgewekt en ingetogen. Team Me, begonnen als one man band, is letterlijk uitgegroeid tot een groep met diverse muzikale inbreng. Ze combineren verfrissende melodieën en klanken met fijne zangpartijen. Vanaf eerste track Riding My Bicycle beleef je de magische sfeer en met latere tracks Weathervanes And Chemicals (gebruikt in videogame Get Home) en Show Me als favorieten laten de vrolijke klanken je dan ook niet los.

3,5 sterren.

Gepubliceerd in Glamcult.

Tanlines

Mixed Emotions
Matador / Beggars

Na ruim anderhalf jaar naar de remix van bombastische track Real Life te hebben geluisterd, klonk de naam Tanlines al bekend. En toch leer ik het duo Eric Emm en Jesse Cohen met dit veelzijdige debuutalbum pas echt kennen. De mannen uit Brooklyn NY werden in 2009 ontdekt na een remix te hebben gemaakt voor de band Telepathe, die op internet verscheen. De platenmaatschappij tekent de twee tegenpolen en vanaf dan maken ze samen spannende electronische pop. Soms met stoere en donkere sounds, soms lieflijk, zoals de aanstekelijke pop in All Of Me, in Yes Way of in Not The Same. Inderdaad, een divers album vol tegenstrijdigheden. Het ene moment opbeurend, het andere moment zwaar. Mixed Emotions, true that.

3 sterren.

Gepubliceerd in Glamcult.

Casiokids

Aabenbaringen Over Aaskammen
Moshi Moshi Records / N.E.W.S.

Na de aanstekelijke single Det Haster kon het derde album van het Noorse kwartet Casiokids bijna niet tegenvallen. Aabenbaringen Over Aaskammen, vertaald ‘de openbaring over de bergen’, is een vrolijk geheel van poppy deuntjes met een fijne, hoge stem van zanger Ketil en titels die bijna niet uit te spreken zijn. De vier heren uit Bergen, waar The Whitest Boy Alive en Röyksopp ook vandaan komen, begonnen in 2005 met het maken van muziek: van instrumenten als cello, gitaar en conga tot het produceren van synthpop. Hun nieuwe sound klinkt naïef en volwassen tegelijk. Ze weten aanstekelijke melodieën te bedenken die telkens variëren, maar die toch duidelijk een geheel vormen. Een fijne plaat die zeker de verwachtingen waar maakt.

4 sterren.

Gepubliceerd in Glamcult.

Lindstrøm

Six Cups Of Rebel
Feedelity / Smalltown Supersound

De Noorse producer Hans-Peter Lindstrøm zoekt met dit vierde solo-album zijn grenzen op. Het genre is nog altijd electronische dance. Maar waar zijn eerdere samenwerkingen met onder andere Prins Thomas nog bijna ambient waren, bestaat Six Cups Of Rebel uit electronische ritmes om zenuwachtig van te worden. Eerste track No Release met vijf minuten orgel is het toppunt van eentonigheid en daarna blijven er inderdaad ‘zes kopjes rebellie’ over: spacy deuntjes waarmee hij trapt tegen de commerciele dance. Quiet Place To Live heeft de meeste potentie om vaker gedraaid te worden. Op zijn eerdere albums waren de lange tracks zijn kracht, op dit album de valkuil. Jammer.

2,5 sterren.

Gepubliceerd in Glamcult.

Le Le

De nieuwe Le Le, Neen! 'Laat maar zitten joh, het hoeft niet zo nodig.'


Le Le - Neen from magnetron music on Vimeo.