BELLE & SEBASTIAN

Write About Love
Rough Trade













We hebben er vier jaar op moeten wachten, maar gelukkig is Write About Love het waard geweest. Vanaf de eerste track I Didn’t See It Coming zit je in die heerlijke lome sfeer, kenmerkend voor Belle & Sebastian. Hun Schotse indiepop herken je aan de intieme 60’s klanken in combinatie met gedetailleerde en soms surrealistische teksten. Een liefdevol geheel en toch afwisselend. Zo hebben de tracks Come On Sister en I Want The World To Stop een fijn, iets meer uptempo ritme, waar Little Lou, Ugly Jack, Prophet John bijna zo onschuldig en dromerig klinkt als Norah Jones. Met recht our favourite indie darlings.

****

Gepubliceerd in Glamcult

AN PIERLÉ & WHITE VELVET

Hinterland
Helicopter / Pias












‘Hinterland is een album voor wie de reis belangrijker vindt dan de aankomst. Want als niemand weet welke richting het uit gaat, kun je alle kanten op’, aldus de band. De Belgische zangeres, pianiste en actrice An Pierlé is namelijk nog altijd onderweg met haar band, White Velvet. Figuurlijk dan. Ze blijven altijd ergens tussen zitten; tussen ‘rariteit’ en mainstream, tussen muzikaliteit en theatraliteit en tussen onschuldig en ervaren. Wellicht door hun achtergrond, maar zeker niet per ongeluk. De volle stem van An Pierlé met de meeslepende muziek zorgen voor een sterk geheel. Vanaf de eerste track wordt je Little by Little meegesleept in de sobere energie. Hinterland is een album vol contrasten, een ode aan de rand.

3,5 sterren.

Gepubliceerd in Glamcult.

!!!

Strange Weather, Isn’t It?
Warp / V2













Yes, strange it is. Een beetje wisselvallig ook. Maar dat was van !!! (Chk Chk Chk) te verwachten. De 7-koppige dance/punk band komt na het in 2007 verschenen album Myth Takes met een zwaarder vierde album. Ondanks de vrolijke, positieve tonen op nummers als Even Judas Gave Jesus A Kiss, Steady As The Sidewalk Cracks of de hardere electrogeluiden van The Hammer blijft het geluid toch wat donker. Wellicht vanwege enkele tegenslagen; twee bandleden zijn overleden. Nog waarschijnlijker is deze nieuwe sound precies de bedoeling. De mannen waren namelijk toe aan een Berlijns album. Oftewel, aan de legendarisch donkere energie uit de stad die vele artiesten inspireert. Maar daarvoor is het album juist opvallend poppy en rijk aan tekst. Tja, zo nu en dan zonnig.

3,5 sterren.

Gepubliceerd in Glamcult

Hercules & Love Affair

Check out the new single 'My House'. The sounds doesn't get out of my head anymore and that's not annoying. Well done!

Azure Ray

Drawing Down the Moon
Saddle Creek / Munich Records

Drawing Down the Moon gaat verder waar hun vorige album Hold On Love zeven jaar geleden ophield. Tussentijdse soloprojecten van singer/songwriters Orenda Fink en Maria Taylor hebben hun muzikale smaak misschien verbreed, maar als duo blijven ze prachtige soft-pop produceren. Beiden hebben ze een subtiele, dromerige stem die in combinatie met instrumenten als viool, gitaar en harp goed tot zijn recht komt. Stuk voor stuk zoete melancholische nummers waar je in mee wordt gezogen. Zo schut intro Wake Up, Sleephyhead je lichtjes wakker met een sprookjesachtige melodie. Maar tracks als Make Your Heart zorgen voor aangename afwisseling met een mysterieuze twist. Een fijn nieuw album volgens bekend recept.

3,5 sterren.

Gepubliceerd in Glamcult.

Glasser

Ring
True Panther Records / V2

In de categorie vreemde zangeressen past Cameron Mesirow in het rijtje van Fever Ray en Bat for Lashes. Zij is namelijk verantwoordelijk voor de zweverige folk op haar debuutalbum Ring onder het psudoniem Glasser. Mystieke electro-pop kun je het ook noemen. Duidelijk is dat deze one-woman-show aardig creatief in elkaar zit. Eerste EP Apply is een fijne energieke inkomer en tracks als Treasure of We en Home zorgen ervoor dat dit zware album toch enigszins luchtig blijft. Een geslaagde combinatie van een heldere stem met percussierijke ritmes. Moeilijk blijft alleen wanneer je zo’n donker album luistert. Ben je down, dan wordt dat verergert. Ben je happy, dan biedt Ring niet de voorkeur.

3 sterren.

Gepubliceerd in Glamcult.

Röyksopp

Senior
Wall Of Sound / Pias













Junior en Senior zijn als een setje. Gelijktijdig opgenomen, maar twee totaal verschillende artistieke expressies. Zoals de naam al zegt, is dit album het volwassen broertje van de meer poppy voorganger. Junior was extrovert en energiek, Senior is introvert en geheel instrumentaal. Het fijne is dat je de specifieke, opgewekte Röyksopp-sound herkent, maar alleen electronica is toch minder dan verwacht. Zeker bij een ‘ervaren’ album. Aan de andere kant gaan de Noren goed mee met de tijd. Het is minimaal, soms echte drama, maar wel steevast met een vrolijke en positieve ondertoon. Vooral de tracks The Alcoholic en The Drug zijn heel herkenbaar Röyksopp. En ja, dat kun je zien als een genot.

****

Gepubliceerd in Glamcult

Allo Darlin'

Allo Darlin’
Fortuna Pop! / Munich Records

Lief. Dat is eigenlijk de beste omschrijving van dit zwoele zomerplaatje. Allo Darlin’ klinkt schattig en ongecompliceerd en dat is ook precies het gevoel van de lieflijke indiepop op hun gelijknamige debuutalbum. Eerste singles The Polaroid Song en Dreaming klinken inderdaad aardig dromerig, maar soms wat saai. En ook in andere nummers zit zoete onschuldigheid verborgen, zo gaat Kiss Your Lips over een kermisbezoek met haar vriendje en is Heartbeat Chilli een liefdeslied over koken. Het is de ontwapenende, maar niet altijd even sterke stem van zangeres Elisabeth Morris die het serieus en toch zachtaardig maakt. De vrolijke melodie houdt het luchtig. Wellicht is deze niks-aan-de-hand-sfeer af te leiden van de Australische roots van de helft van dit kwartet. Denk er wat surfers bij en het plaatje is compleet.

3 sterren.

Gepubliceerd in Glamcult.

The Hundred In The Hands

The Hundred In The Hands
Warp / V2

Het heden verwerken in het verleden naar de toekomst om zo geschiedenis te schrijven. Dat is eigenlijk het doel van dit man/vrouw duo uit Brooklyn. Zelf noemen ze dat Avant-pop. En inderdaad, je hoort de verschillende invloeden terug; van dance tot rock en van disco-punk tot electro, maar de nummers behouden telkens de catchy poptoon. Vooral eerste single Pigeons heeft zo’n vrolijke, aanstekelijke melodie. Ook de nummers Killing It, Last City en Gold Blood hebben die alternatieve popmelodie, maar zijn meer upbeat en met een psychedelisch randje. Voor de afwisseling is er de rustige, bijna lome afsluiter The Beach, waarop de prachtige, dromerige stem van zangeres Eleanore Everdell helemaal tot zijn recht komt. Fijne cd voor een relaxte (na)zomermiddag die overgaat in een feestje.

4 sterren.

Gepubliceerd in Glamcult.

Two Door Cinema Club

Rotown Rotterdam
04-06-2010


Al tijden uitverkocht staat Two Door Cinema Club met hun opwekkende klanken op een overvolle, zweterige vrijdagavond in de Rotterdamse poptempel. En voor het eerst, zoals de leadzanger later ook vertederend zal zeggen. Volgens de prestigieuze “Sound Of 2010”-lijst van de BBC vormen ze één van de meest belangwekkende nieuwkomers van dit jaar en ook hun sprankelende debuutalbum Tourist History vol opzwepende, elektronische invloeden belooft een spetterend begin van hun carrière. Aan het enthousiaste publiek te zien, lijken zij bij voorbaat al overtuigd van het succes. En toch is het fijn als de heren dan eindelijk het podium op lopen om te gaan spelen en zich even flink te bewijzen.

Ze beginnen met wat vrolijke, poppy nummers als Hands Off My Cash, Monty en de single Something Good Can Work. En inderdaad, het publiek gaat meteen uit zijn dak. Als de wat meer ruige nummers voorbij komen, vraagt de muziek om beweging en blijft iedereen springen. Toch merk je dat de ‘catchy’ melodieën het beter doen dan de uitgebreide gitaarriffen. Misschien herkenning, misschien ook gewoon waarvoor de band bedoeld is. De mannen worden niet voor niks de ‘jongere broertjes’ van Phoenix genoemd. De Ierse band verzorgde dan ook bij hen het voorprogramma tijdens hun Europese tournee. En niet alleen de catchy electropop hebben de bands gemeen, ook delen ze het Franse Kitsuné label.

Als ze zich na de eerste twee nummers voorstellen met hun Ierse accent ga je hoe dan ook overstag. Het is bijna schattig, zoals ze vertellen dat ze voor het eerst in Rotterdam zijn en hoe geweldig ze het vinden. De lol die zij beleven aan het optreden, komt over op het publiek en dat is precies waarvoor concerten bedoeld zijn. De leadzanger heeft een mooie, zuivere stem die zelfs de hoge tonen met gemak haalt. Net als je denkt dat het saai wordt, knallen ze er weer een lekker deuntje in, waardoor stilstaan toch erg moeilijk blijft. Ze vervolgen met Come Back Home en het aanstekelijke Do You Want It All?, perfecte nummers voor een ongecompliceerd feestje. Al met al een evenwichtige mix van hun nummers en deze komen dan ook allemaal voorbij. Het zijn er tenslotte ook maar tien.

Wel laten ze het publiek al vrij snel in spanning achter. Het was kort. Na zo’n drie kwartier verdwijnen de mannen achter de coulissen en het duurt even voordat ze terugkomen voor de toegift. Dit moet hoe dan ook I Can Talk zijn, want die knaller kunnen ze toch niet overslaan? Maar dan begint een heel ander nummer. Enigszins teleurgesteld met het idee dat dit het was, begint dan toch de u-o-u-u-o. Gelukkig, deze uitsmijter maakt het af en toe vlakke concert meer dan goed. Het publiek blijft tevreden achter, maar met vijftig minuten was de ervaring toch snel voorbij. Iets te snel. De performance was fijn om naar te kijken en het is wel duidelijk dat Two Door Cinema Club indruk heeft gemaakt in Rotterdam. Perfecte muziek als afsluiter voor een zorgeloze zomerdag.

Tame Impala

TAME IMPALA
INNERSPEAKER
RELEASE: 08-06-2010 (US)
MODULAR













De Australische indie rockband Tame Impala komt met een nieuw album: Innerspeaker. Een album, zoals de titel al aangeeft, waarop de innerlijke spreker aan het woord komt. Zo is de eerste single Solitude is Bliss een ware ode aan alleen zijn: ‘Company’s okay, solitude is bliss’. En dat weet het trio goed duidelijk te maken met teksten als ‘Niemand om me heen die naar me kijkt. Zo kan ik zoveel naar mijn schaduw kijken als ik wil’ en ‘Er is een feestje in mijn hoofd en niemand is uitgenodigd.’ Een beetje psychedelisch wellicht, maar dat is dan ook waar de band voor staat; een stevige, vloeiende psychedelische groove rockband die een onwezenlijke, bijna dromerige melodie benadrukt. De videoclip van deze single weet de sfeer en de boodschap goed weer te geven door middel van een man die zich geheel op zijn gemak voelt in zijn eentje, maar zodra hij tussen de mensen is, komt hij in het gedrang en lijkt hij ongelukkig. De mannen van Megaforce, die ook werkten voor onder andere Metronomy, Late of the Pier en Two Door Cinema Club, regisseerden de clip.

Tame Impala, bestaande uit Kevin Parker, Dominic Simper en Jay Watson, dankt zijn naam aan een middelgrote antilope, de impala. Ze tekenden in 2008 bij het Australische label Modular Recordings, waarna al snel hun eerste EP volgde. Hierop stond onder andere de track Half Full Glass of Wine dat later een nummer 1 positie zou noteren in de Australische hitlijsten. Het trio stond in het voorprogramma van onder andere Yeasayer en MGMT, waardoor ze mede zijn beïnvloed. Hun debuutalbum Innerspeaker is inmiddels uit in Australië, dus de heren kunnen weer gaan touren. De release in Europa staat gepland op 28 juni.

De videoclip van Solitude is Bliss op YouTube

Ratatat

RATATAT
LP4
RELEASE: 08-06-2010
XL RECORDINGS/BEGGARS













Witte vogels zijn hun nieuwe passie. Althans, zo lijkt het als je de cover van het nieuwe album LP4 van Ratatat bekijkt. Maar niets blijkt minder waar; het duo bestaande uit Evan Mast en Mike Stroud houdt inderdaad van vogels. De inspiratie voor deze cover komt namelijk voort uit de aanwezigheid van hun eigen witte vogel tijdens het opnemen van de opvolger van LP3 uit 2008. Ze was in de studio, haar kooi stond naast de piano, en haar geluiden hoor je dan ook terug in de muziek. In de track Grape Juice City hoor je bijvoorbeeld het flapperen van haar vleugels. En ook in de videoclip van de eerste single Party With Children kun je de vogel zo’n drie minuten observeren. Enerverend. Maar volgens Beggars, het label van Ratatat, is dit alleen een teaser en volgt de echte clip binnenkort.

Maar dit album belooft meer te zijn dan alleen wat vogeltjesgefluit. De mannen van Ratatat zetten een voor henzelf logische stap verder dan op het vorige album, omdat ze simpelweg meer ervaring hebben opgedaan en op vele nieuwe plaatsen zijn geweest tijdens hun veelal uitverkocht tour, door onder andere Vietnam, China en Cambodja. Hierna hebben ze meegewerkt aan twee nummers op het debuutalbum van Kid Cudi, waaronder de single Pursuit of Happiness met MGMT. Het elektronische duo omschrijft het nieuwe album als gekker en gedurfder dan LP3. Er zijn meer (live)instrumenten te horen dan voorheen, wat zorgt voor onverwachte experimentele geluiden en er wordt gebruik gemaakt van gesproken onderbrekingen. Maar dit is minimaal. Het gaat de heren om mooie, diepe geluiden, niet om de tekst. Gewoon om het puur te houden.

Tim Burton

De Amerikaanse tekenaar, filmregisseur en producent Timothy William Burton (51) valt op door zijn aparte stijl van verbeelden. Zowel in zijn illustraties als zijn films komt er een donkere, duistere humor naar voren. Ook in zijn laatste bioscoophit, de 3D-versie van Alice in Wonderland, zie je deze -bijna gothic- stijl terug.

Burton groeide op in Californië en deed al jong zijn voorliefde op voor tekenfilms en horror. Hij was in zichzelf gekeerd en creatief en dat vormde de inspiratie voor zijn latere werk. Een veelvoorkomend thema is dan ook de misvormde ‘kinderman’, balancerend tussen de volwassen wereld en die van de kinderlijke fantasie zoals in Edward Scissorhands. Deze eenzame, onbegrepen persoon met een rijke fantasie, de outcast met vaak een bleke huid, is als een alter-ego voor Burton. Hij studeerde drie jaar animatie, waarna hij aan de slag kon bij Disney. Daar werkte hij onder andere mee aan de lange tekenfilm Frank en Frey. Maar enkele films later wist Disney niet wat ze zijn opmerkelijke stijl aanmoesten en voelde Burton zich ongelukkig bij zijn werkgever. Daarop ging hij naar Warner Bros en kreeg hij uiteindelijk de mogelijkheid om de blockbuster Batman te regisseren. Dat werd een enorme hit in de jaren ’80. In 1990 kwam Edward Scissorhands uit, waarbij hij samenwerkte met zijn idool: de acteur Vincent Price. De hoofdrol ging naar Johnny Depp met wie hij nog veel vaker samen zou gaan werken. Even later volgden de successen zich op. Van Batman Returns en Batman Forever tot de remake van Planet of the Apes, Big Fish, Charlie and the Chocolate Factory -naar het boek van Roald Dahl- en eind 2007 kwam hij met zijn horror/drama Sweeney Todd. Het meest recent is zijn versie van Lewis Carroll’s Alice’s Adventures in Wonderland en Through the Looking Glass, de 3D-film Alice in Wonderland met een er opnieuw dramatisch uitziende Johnny Depp als hoedenmaker.

Aan fantasie geen gebrek, want naast zijn films schrijft Burton gedichten. Zo bracht hij de gedichtenbundel The Melancholy Death of Oyster Boy: and Other Stories uit, die hij voorzag van eigen tekeningen. Ook dit boek gaat over misvormde kinderen zoals Oyster Boy en andere freaks. Zijn andere illustraties zijn inmiddels ook gebundeld door The Museum of Modern Art, New York. In het boek Tim Burton vind je zijn retrospectief van visueel uitzonderlijke afbeeldingen die gedetailleerd zijn groei laten zien. Er staan onder andere series in van niet eerder vertoond beeldmateriaal in de vorm van storyboards, illustraties, poppen en maquettes uit Burton’s persoonlijke archief die je een ware blik geven in zijn creativiteit.

Tim Burton van Ron Magliozzi en Jenny He:

Bruno Dayan

One of the decent series by Bruno Dayan. Strength in simplicity, beautifully simple and with a good dose of light.

Nieuwe clip The xx

De Londense indieband The xx bracht in augustus 2009 hun gelijknamige debuutalbum al uit bij Young Turk Records, maar nu pas is de videoclip bij het nummer Islands gelanceerd. Een nogal donkere setting met een strakke danschoreografie en vooral een duidelijke doorvoering van het logo laat de band zien zoals we hem kennen: vrijwel emotieloos en toch melancholiek. Belangrijk is wel om tot het einde te kijken. Langzaam veranderen de moves namelijk totdat zij een verhaal op zich gaan vormen. Dat zorgt voor een aantal mooie shots waarbij de kruizen vlam vatten. Een knap staaltje filmwerk.

De ongeveer twintigjarige bandleden leerden elkaar kennen op de Elliot School in Londen, waarop bijvoorbeeld ook de artiest Hot Chip zat, en sinds 2005 vormen ze een band. Ze delen een liefde voor donkere 80’s gitaargeluiden en Amerikaanse R&B; nogal uiteenlopende invloeden en dat hoor je terug in de muziek. Die is het best te omschrijven als dreampop, indie, post-punk of shoegaze.

Vorig jaar mei stond The xx al op London Calling in Paradiso, Amsterdam. Toen nog wat onwennig en als vierkoppige band; inmiddels hebben ze een bandlid minder. Hij ‘bezweek’ onder de druk van het intensieve artiestenleven. Maar dat maakt hun succes er niet minder om. De soms wat moeilijk te plaatsen band gaat het na deze ‘ontdekking’ van London Calling voor de wind. Zo staan zij dit jaar onder andere op de festivals Rock Werchter, Pukkelpop en Lowlands.

Avedon fashion

The new book that stands on my table: Avedon Fashion 1944-2000. A beautiful source of inspiration and a must have!



With photo's of Twiggy, Suzy Parker with Robin Tattersall, Veruschka and many more...

Bibio

The Apple And The Tooth
Door Dorothy Vrielink

Alleen zijn naam is al leuk. Bibio, echte naam Stephen Wilkinson, komt van de kleine zwart met rode visvliegjes die hij altijd zag op de vistrips naar Wales die hij maakte met zijn vader toen hij klein was. En die nostalgie waar hij aan hecht, hoor je terug in zijn muziek. Enkele maanden geleden bracht hij zijn spraakmakende debuutalbum uit en nu komt hij alweer met de EP The Apple and The Tooth. Je kunt zijn sprookjesachtige, vrolijke muziek bijna onmogelijk niet leuk vinden, want vrijwel elke stijl verwerkt hij tot een magisch geluid. Electronica met indie invloeden, maar ook een vleugje funk, drum, folk en dubstep.

****

[Gepubliceerd in programmaboekje 5 days off 2010]

Pantha du Prince

Black Noise
Door Dorothy Vrielink

Dat zijn tripje naar de Zwitserse alpen de Berlijnse dj Hendrik Weber a.k.a. Pantha du Prince goed heeft gedaan, blijkt wel uit dit melancholische album. Zoals de titel Black Noise al doet vermoeden is het een donker album vol minimalistische melodielijnen en diepe, donkere beats. Het is als een waarschuwing voor natuurrampen. Een samensmelting van aardse geluiden en industriele klanken, van techno en folklore. En zoals hij zelf al zegt; het valt moeilijk te vergelijken. Zijn experimentele en innovatieve geluid klinkt soms wat somber of zelfs psychedelisch, maar nummers als Stick to my side, dat hij produceerde met Noah Lennox (Animal Collective), maken het weer wat luchtiger.

***

[Gepubliceerd in programmaboekje 5 days off 2010]